Sustum. Sadece sustum. Dilime neler neler geldi; biri bana söylese kesin katil olurdum. Ama sustum. O zaman ben, birinin leşi olacak kadar kıymetli değilim... Biliyorum. Hani zehirli sarmaşıklar vardır. Çevresine yayılır; en olmadık yerleri işgal eder... İşte ben, öyle bir şeyim varlık açısından: - Acının yüreğinde yaşıyorum.
Kendimi buluşlarımı seviyorum. O vakitler daha katı, daha cani, daha duyarsız olmamam için hiçbir neden kalmıyor. Ben sustum. Sadece sustum. Dilimin ucuna gelenleri kılıç darbeleriyle döktüm dişlerimin kovuklarına. Kendimden haberim vardı ki, korumam lâzımdı birilerini. O, doymayan, unutmayan birilerini. Üstüme düşeni yaptım. Yüreğimin, zihnimin çeperine tuğladan duvarlar ördüm. Her tuğlanın altında bir şeylerimi bıraktım. Sonunda, büsbütün bir duvarın gölgesini aldım önüme: - Göremedim, anlayamadım, anlatamadım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder