...

eskiden beridir aslında hiç pişman olmam

çünkü bilirim pişmanlık 

yaptığının farkında olmamaktır.

ben hayatımda ne yaptımsa

hep isteyerek, farkında olarak yaptım

hiçbir yaşadığımdan pişman değilim de

insanın aklından çıkmayan bir şeyler kalıyor geriye

o tortular var ya, o izler var ya

gizlediğim tüm zayıflıklarım, duygularım

yutkunduğum koca koca lokmalar 

alıştığım sözler, alıştığım alıştığım her şey

pişman oldum dedirtiyor.

 ....

yine anlamsız, yine yalnız bir gece daha 

üstüme vuran tüysüz ışıklar altında

tekrar tekrar pişman olarak

içten içe tövbeler ederek anladım

özgürlük nedir?

özgürlük istediğini yapabilmek değilmiş!

yalnızım ve her istediğimi yapabilirim, değilmiş!

neymiş peki bu yüce özgürlük

insan ne olunca özgür kalırmış?

anladım sonunda

insan sevgiyle, sevdayla, saygı ve huzurla özgürleşirmiş.

nihayet tartıyorum cüssemi 

her hücremde bin pranga

her prangada bin telaş, bin pişmanlık.

bu kadar pişmanım da, neye pişmanım?

insan en çok neye pişman olur?

bazen anlamak yerine yaşamayı seçersen

bazen kaderin yanlışlarını doğrulamak istersen

bazen yanlış bir insana alışırsan

pişman olursun kardeşim.