...
eskiden beridir aslında hiç pişman olmam
çünkü bilirim pişmanlık
yaptığının farkında olmamaktır.
ben hayatımda ne yaptımsa
hep isteyerek, farkında olarak yaptım
hiçbir yaşadığımdan pişman değilim de
insanın aklından çıkmayan bir şeyler kalıyor geriye
o tortular var ya, o izler var ya
gizlediğim tüm zayıflıklarım, duygularım
yutkunduğum koca koca lokmalar
alıştığım sözler, alıştığım alıştığım her şey
pişman oldum dedirtiyor.
....
yine anlamsız, yine yalnız bir gece daha
üstüme vuran tüysüz ışıklar altında
tekrar tekrar pişman olarak
içten içe tövbeler ederek anladım
özgürlük nedir?
özgürlük istediğini yapabilmek değilmiş!
yalnızım ve her istediğimi yapabilirim, değilmiş!
neymiş peki bu yüce özgürlük
insan ne olunca özgür kalırmış?
anladım sonunda
insan sevgiyle, sevdayla, saygı ve huzurla özgürleşirmiş.
nihayet tartıyorum cüssemi
her hücremde bin pranga
her prangada bin telaş, bin pişmanlık.
bu kadar pişmanım da, neye pişmanım?
insan en çok neye pişman olur?
bazen anlamak yerine yaşamayı seçersen
bazen kaderin yanlışlarını doğrulamak istersen
bazen yanlış bir insana alışırsan
pişman olursun kardeşim.
...
Bilmelisin
Gelecek er yada geç o korkulu günler
İçinde eğilip bükülen kızğın sivri demirler
Aklında sislerle örülmüş bir duvar
Kalbinde yenilmez kökleriyle nedamet
Ve gururun geçit vermez sinsi sedası
İnletir ruhunu şuncacık aciz etin içinde.
Bilmelisin
Basınca yalnızlık kabusu yılğın göğsüne
Nereye gidersen git kaçamazsın artık
İster kulağını tıka, ister rüyalara dal
İnce ince sızısı ilişir her zerrene acının
Ve duruldukça ruhun, içine çöker
Balçıkla sıvanmış sevdanın notları.
Bilmelisin
Gün gelince güne, artık ip kopacak aklında
Ne zaman, ne mekan umurunda olmaz
Kalbine saplanmış çaresiz sevdayla
Yaşarsın her şey kadar, her şey gibi
Kaderin virane koyağında, kimsesiz, sessiz
Hiç eyvallah demeden ölümünü beklersin.
